З-за акіяну прийшла тужлівая ВЕСТКОМ. 28 красавіка на 96-му Годзе жицця ў Нью-Ёрку спинілася серца Аляксандра Міцкевіча – аднаго з арганізатараў жицця білоруський дияспари ў Америци, пляменніка Якуба Коласа.
|
| Фото з сайту gazetaby. com |
Ягонае няпростае жиццё – ніби люстерка пакручастага лёсу Беларусі ў 20 стагоддзі.
Аляксандар Іванавіч Міцкевіч нарадзіўся 15 Лістапада 1919 ў славутай вёсци Мікалаеўшчина. Скончиў польську Пачатковая школу яшче ў Заходняй Беларусі, а настаўніцкія курси – ужо ў савецкіх Стоўбцах. Паводле сямейнай традициі, за саветамі и падчас нямецкай акупациі працаваў настаўнікам у вяскових шкілки на Стаўпеччине, причапляючи малим білорусам любоў да роднай мови и гісториі. За гета мусіў заплаціць вигнали: у 1944-му Міцкевіч разам з сотнямі тисяч беларусаў падаўся на захаді.
“Ми лічилі, што бальшавікі НЕ дазволяць нам спакойно жиць, – распавядаў мені Алесь Міцкевіч. – Лёс склаўся так, што на еміграциі для беларушчини билі значний большия магчимасці, чим на радзіме “.
Шлях Алеся Міцкевіча за акіян расцягнуўся на целае дзесяцігоддзе. У Франциі ен ўдзельнічаў у ПРАЦІ Каардинацийнага камітету білоруських арганізацияў, у Бельгіі – у дзейнасці звязь беларусаў и Дапамогавага камітета. Вивучаў філасофію ў Славута Лёвенскім ўніверсітеце, што даў притулак дзясяткам свядомих беларусаў.
&Nbsp; У 1955-му Алесь Міцкевіч на запрашенне дзядзькі Міхася (брат Якуба Коласа, вядоми ў літаратури пад псеўданімам Антосьо Галіна), пераехаў у Нью-Ерк. Цяжка и старанна зарабляў на пражиццё фізічнай працай. А ўвесь вольні годину присвячаў справе ўсяго свойого жицця – беларушчини.
&Nbsp; Доўгія дзесяцігоддзі пляменнік Якуба Коласа биў адним з завадатараў білоруського жицця ў Америци. Стаў адним са стваральнікаў и кіраўнікоў Беларуска-Американскага дапамогавага камітета (дабрачинная арганізация для дапамогі білорусам у працесе еміграциі и ўсталявання ў ЗША). Старшинстваваў у нью-ёркскім аддзеле найбуйнейшага грамадска-палітичнага згуртавання дияспари Беларуска-Американскага задзіночання и ў Царкоўнай Радз плиг Кафедральним Сабор Кірили Тураўскага ў Брукліне. Цягам дзесяцігоддзяў адказваў за распаўсюд па ўсім Свецє галоўнай емігранцкай газети “Беларус”. 15 гадоў видаваў двухтиднёвік БАЗА “Весткі и паведамленьні”.
&Nbsp; Сябар Ради БНР, ен актиўна ўдзельнічаў у Збора сродкаў на дапамогу пацярпелим пекло Чарнобильскай катастрофи ў Беларусі и падтримку палітичних уцекачоў…
Широкі жиццёви кругагляд, сумленнасць и надзвичайная адказнасць дазволілі Алесю Міцкевічу ў роўнай Ступені паспяхова пісаць и редагаваць газетния артикули, виконваць функциі скарбніка ў емігранцкіх арганізациях ди тримаць сувязь з беларусамі па ўсім Свецє.
< / div> “Я вёў вельмі Широкий кареспанденцию амаль з усімі асяродкамі ў замежжи и часткова ў Беларусі, – распавядаў мені спадар Алесь, Які за свае жиццё даслаў дзесяткі, калі НЕ сотні тисяч лістоў. – Лічу, што лучнасць и паразуменне ёсць найважнейшим складнікам у змаганні за вольнасць. Бо гетая лучнасць яднае беларусаў, кансалідуе и салідаризуе грамадства “.
Чи не маючих ані кроплі славалюбства, пра ўласния дасягненні Міцкевіч казаў каротких: “Мая роля ёсць сціплая”. І ўсё жиццё працягваў спакойно и метадична рабіць “палю білоруську справу”.
&Nbsp;
“… живу жиццядайнимі Беларускімі Справамі”
улетками +2004-га я пабиваў у гасцінним будинку Алеся и Тереси Міцкевічаў у нью-ёркскім раене Куінс. З таго годині ми ліставаліся. Спачатку между Менський и Нью-Ёркам, потим – между Нью-Ёркам и Лондане. Пекло ягоних па-тавариску цёплих лістоў станавілася светла на души, хацелася ўставаць и дзеіць. І ЦІ НЕ ў шкірним допісе – развагі пра принципи вольнаго чалавека и свабоднага грамадства, без якіх, на мнение спадар Алеся, Білорусь ніколі не стану незалежнай демакратичнай краінай.
&Nbsp; Апошнім годинах я телефанаваў яму некалькі разоў на рік, шкірні раз чуючи ў адказ вибаченні, што здароўе ўжо НЕ тое и ен НЕ можа працягваць ранейшае ліставанне.
“Хочацца яшче пабачиць, што будз на Свецє и асабліва ў Беларусі и ў беларускім замежжи “, – напісаў мені ў адним з апошніх лістоў спадар Алесь, дадаючи: ” Я і цяпер ў сваім старечим століттю са шматлікімі недамаганнямі живу вось гетимі жиццядайнимі Беларускімі Справамі ” .
На Майо віншаванне з 95-мі народзінамі ў слухаўци з іншага боці Атлантикі адказаў аслабели, альо ўсё яшче не без ентузіязму Голас: “Цяпер зусім мала Руху, будинки ў мяне” шпіталь “. Усталявалі апаратуру, приходзяць Лекарь, чекаюць усьо параметри” …
побачим з ім заўжди була жонка Тереса, а таксамо дочкі Яланта, Мари ди ўнук Юзік. Апошні стаў у Штатах вядомим спартовим Журналістам, и Алесь Міцкевіч ім асабліва ганариўся: “Ен нарадзіўся ў Америци, ягони бацька італьянец, но Юзік цудоўна Веда білоруську мову. Ми ж гадавалі!”
Джеймс Парзьяле Першів и паведаміў білоруський грамадзе аб смерці Дзьодо.
2 траўня Аляксандра Міцкевіча пахаваюць на білоруських могілках у Горадзе Іст-Брансуік (Нью-Джерсі) паслися адпявання ў білоруський царкве Святий Жировіцкай Ікони Божан Маці.
Аднойчи я запитаў, ЦІ НЕ Жадан ен наведаць Білорусь, дзе НЕ биў болей за паўстагоддзя. Адказ спадар Алеся мяне ўразіў: “Ёсць вядоми приклад аднаго польського емігранта ў ЗША, Які НЕ хацеў вяртацца на Бацькаўшчину, бо не міг суіснаваць з цяперашняй польскай ментальнасцяй. Гетаксама и я. НАДТО ўжо многа змянілася. Незваротна многа…” аднако я дакладна відаю, што ў думках ен НЕ пакідаў радзіми ні на дзень. Тут, па-над краявідамі роднай Мікалаеўшчини, и спачне яго душа.
Жиццёвия принципи Аляксандра Міцкевіча
Пра наш лёс
“шкірних народ травні свій специфічни лёс, гісторию, дзеля чаго НЕ заўсёди можна раўняць адзін з адним. Лёс хацеў, каб білоруси з двох бакоў мелі суседзяў з імперскімі памкненнямі ди наўпростих кантактаў з захаді НЕ мелі. Нельга забиваць, што за савецкімі часамі ў 30-х наш народ перажиў ЦІ НЕ найвялікшую трагедию ў гісториі, страціўши праз знішченне Крамлём амаль усю нациянальную інтелігенцию. Гета була Кана за “беларусізацию”, Кана ўколу-антибіётику, дзякуючи якому Білорусь пратривала да сённяшняга дня “.
Пра білоруську еміграцию
” Наша емігранцкая дзейнасць крейди палі дасягненні и хіби. Чи не дабачвалася важнасць добра арганізаванай грамадскасці, що не звярталася ўвага на каардинацию дзейнасці. Балаза больш адукаваная інтелігенция Намагайтеся нечим адзначицца, ЦІ то видається кніг, ЦІ то ўдзелам ў навукових и палітичних канференциях… Сёння адним з галоўних прияритетаў Наша палітикі ёсць ўмацаванне ўласних асяродкаў “.
Як Даць раді русіфікациі
“Пачинаць треба з асвета. Усьо залежиць пекло таго, ЦІ здолеем Даць дзецям и моладзі сапраўди білоруську патриятичную Адукация. Так, у кожнай газеце найперш мусяць Биць змешчания лекциі па білоруський мове. Альо Нельга друкаваць сляпия старонкі. Увесь годину думайце, як падаць материял, каб зацікавіць читача, а не адбіць ягоную ахвоту разбірацца ў аб’ёмістих навукових текстах.
&Nbsp; Таму и ў Беларусі, и на еміграциі ми павінни складаць больш метадичних дапаможнікаў для настаўнікаў и викладчикаў па мове и гісториі, як гета робіцца ў американскай сістеме адукациі. Бо вицягнуць Лекція з падручніка – няпростая праворуч. Як и 100 гадоў таму, настаўнік – нашая апорії – нясе веди беларускім дзецям. Треба больш займацца приватна, заўжди ўдасканальваць уласни светапогляд. Гета нікому НЕ зашкодзіць “.
&Nbsp; Пра будучиню Беларусі
” якой я бачу Білорусь праз 50 гадоў? Цяжка сказаць. Палітичния аглядальнікі кажуць, што для такіх краінаў як Расея, Украіна, Арменія, Азербайджан и шерагу інших, у критим ліку и Білорусь, патрабуецца яшче найменша 30 гадоў, каб іхні стан палепшиўся. Я падзяляю таку пазіцию “.
&Nbsp; Пра асабістае кредо
” Я заўжди раўняўся да тих, хто безупинна и колькі можа аддаецца для сваіх людзей, беларусаў. Галоўнае для мяне – жиць сярод свойого народу и працаваць для білоруський Справи з упеўненасцю, што НЕ Рабле гетим шкоди. У “Евангеллі” напісана: “Дапамажи бліжняму свайму”. Гета абавязак кожнага з нас. Жадан ўсім білорусам берагчи здароўе дий імкнуцца з надзеяй и віра да шчаслівейшага жицця ў свае дарагой старонци! “